Het Duvel Blues Festival in Puurs is aan zijn twaalfde editie toe. Ook dit jaar weer twee podiums (een in de feesttent én een in de Tiendenschuur) en opnieuw meerdere interessante namen, uiteenlopende genres en enkele primeurs voor België. M.a.w. voor elke muziekliefhebber ‘wat wils’. Een van de twee gasten in de Tiendenschuur is Eric Bibb. Voor velen is hij zeker géén onbekende. Eric Bibb (1951), geboren in NY, is een zanger, gitarist en songwriter. Hij is de zoon van Leon Bibb, die in de jaren ’60 een zanger in musicals en een van de ouderen van de NY folk scene was. Leon gaf aan zijn zoon, toen hij zeven jaar was, zijn eerste gitaar. Eric Bibb’s muzikale carrière begint toen hij zestien was in Greenwich, de omgeving van de NY’s folk scene. Op achttienjarige leeftijd gaat Bibb naar Parijs, waar hij de Amerikaanse studio jazz & blues gitarist Mickey Baker ontmoet, die bij hem de interesse voor de blues gitaar aanwakkert. Enkele maanden later vertrekt hij naar Stockholm, SWE, waar hij in de juiste omgeving zijn creativiteit vindt en waar hij in 1972 zijn eerste album opneemt. In Zweden treedt Bibb op met lokale muzikanten en andere artiesten van overal in de wereld. Zijn doorbraakalbum “Good Stuff” neemt hij op in 1997. Op het album “Me To You” (1998) zijn er enkele van zijn persoonlijke helden als Taj Mahal en Mavis Staples te horen. Op 9 mei van dit jaar, won Eric Bibb in Memphis de ‘Acoustic Artist of the Year Award’ tijdens de ‘Blues Foundation Awards’!  

Voor hij in Puurs zijn set deed, hadden we de kans om met deze artiest een kort interview te doen.

Mr. Bibb, voor we starten met het interview wil ik je in naam van het Rootstime team, geluk wensen met het behalen van de ‘Acoustic Artist of the Year 2013’ award, tijdens de ‘Blues Foundation Awards’ in Memphis. Als we kijken naar de andere namen op de lijst, is het een belangrijke award.

Wat doet je deze nominatie?
Het was heel hartverwarmend om genomineerd en erkend te worden door de ‘blues gemeenschap’, leeftijdgenoten en door de mijn collega’ s. Het voelde heel goed aan.

Mr. Bibb, je vader was een artiest in musical en een folk zanger, je oom John Lewis (“Modern Jazz Quartet”) was een heel gekend jazz muzikant en dan mag ik ook je eigen muzikale familie en vrienden (Pete Seeger, Odetta…) niet vergeten. Ik veronderstel dat zij allen op enige manier uw muzikale carrière beïnvloed hebben of waren er die uw carrière meer / sterker beïnvloed hebben?

Klopt. Mijn vader kan zeggen dat hij veel bekende muzikanten als vriend heeft en zij hebben me zeker beïnvloed. Er zijn ook andere mensen die in mindere en meerdere mate een impact op mij hebben. Vooral de oudere muzikanten hebben mijn stijl erg beïnvloed. Ik noem mensen als Richie Havens, Taj Mahal of, wanneer ik nog verder terug ga: Leadbelly, Judge White… Ja, ik heb al heel veel goede muzikanten gehoord…

Mr. Bibb, uw eerste albums zijn in Europa opgenomen. Is het niet ongebruikelijk, uitzonderlijk dat een zwarte Amerikaanse roots muzikant start in Europa en pas later in Amerika doorbreekt?

Neen dit is niet ongewoon, want ik was achttien toen ik al alleen naar Parijs ging om uitdagingen te zoeken en om ‘mijn vleugels te kunnen uitslaan’. Ik was immers vroeger (toen ik twaalf jaar was) al met mijn ouders in Europa geweest en ik wou nu de wereld zien, nu op eigen krachten en onder mijn eigen condities. Ik was helemaal niet ontgoocheld dat ik eerst in Europa begonnen ben. Mijn opzet was nooit om éérst beroemd te worden, maar om te kunnen blijven musiceren en om me te kunnen onderhouden. Ik wou voor mezelf en mijn familie kunnen zorgen. Onafgezien van enkele problemen, ben ik er daar in geslaagd. Ik heb zelfs even muziekles gegeven. Parijs is de ideale omgeving, omdat daar jazz en blues muzikanten zich goed voelen en omdat de stad een muziek traditie heeft. Mijn beetje schoolfrans hielp me bij dit alles.

We spraken al over je vader Leon Bibb (1922-). In 2002 nam je voor het eerst met je vader het album “A Family Affair” op. Hij was toen tachtig. Het album kwam eerst in Europa uit en later in Amerika. Waarom wachtte je zo lang om met je vader op te nemen?

Dat was inderdaad ons eerste album. Toen ik jong was, zongen we al eerder samen en traden we ook al vaak samen op. De opnames duurden zo lang, omdat ik zelf lang gezocht heb naar mijn eigen sound en mogelijkheden. Op een dag kwam een fan naar me toe en zei dat ik een album moest opnemen met mijn vader. Ik vond dat toen een geweldig idee. Onze stemmen verschillen weliswaar, maar het resultaat mag er zijn. Je kan horen dat mijn vader een klassiek geoefende zanger is, die in Broadway musicals gezongen heeft. Mijn stem is meer rootsy - folk gericht, maar uiteindelijk, hebben we toch veel gemeenschappelijk.

Op het album staan klassieke nummers (o.a. Pete Seeger), tradional songs, eigen Bibb nummers, maar ook een cover van een nummer van Sting “Fields Of Gold”. Vanwaar deze keuze?

Deze keuze was vrij eenvoudig. Mijn vader vond dit een goed nummer. Mijn vader heeft een geweldige stem en als hij een nummer kiest dat hij zelf mooi vindt, wordt het resultaat nog beter. Zelf ben ik ook onder de indruk van de versie van Eva Cassidy. Wat mijn vader en ik samen nog vaak doen, is spirituals zingen als we naar de kerk gaan.

Mr. Bibb, op uw recente album “Deeper In The Well”, staat er een Bob Dylan cover “The Times They Are A Changing’”. Ik denk dat er mensen zijn, die een andere versie verwachten. Je zingt het nummers immers met een eigen tekst. Ik vind het een knap idee, waarom deed je dit?

Toen ik jong was, ben ik opgegroeid met Bob Dylan en heb ik Dylan ontmoet. Ik hou het liefst van zijn oudere nummers. Ik herinner me nog de tijd dat het album uit kwam, waarin dit nummer stond. Ik zing dit nummer nu met mijn eigen lyrics, en denk ik, nog altijd zoals de song bedoeld was. De song zegt het trouwens zelf: de tijden veranderen. Nogmaals, ik denk niet dat het de bedoeling moet zijn om een exacte Dylan kopie brengen van een nummer uit 1963. De boodschap moet dezelfde zijn, maar eigentijds, zoals ze nu gebracht moet worden. Ik was elf toen ik Dylan persoonlijk thuis ontmoette en ik weet nog dat ik van hem het advies kreeg van ‘keep it simple, forget the fancy stuff…’.  Of ik dit gedaan heb? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het zin heeft! Trouwens hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat eenvoud een mooie kwaliteit is.

Zijn er andere muzikanten, waarmee je ooit eens zou willen optreden?

Ja, dat zijn er heel veel… Let op, ik heb al dingen kunnen doen met enkele van mijn helden. Ik heb al opgenomen met “Pops” Staples, zijn dochter Mavis Staples, de fantastische Taj (Mahal), “The Dixie Hammingbirds”… en de lijst wordt nog steeds langer. We zullen wel zien welke namen er nog zullen of kunnen toegevoegd worden.

De uitspraak “Keep it simple” is al eerder gedaan. Nochtans zien we dat hoewel je teksten vaak over de ‘moeilijke’ en zwaardere dingen van het leven gaan, dat de songs zelf meestal optimistisch en opbeurend zijn. Waarom doe je het zo?

Het kan zo misschien lijken, maar toch ben ik daar niet voortdurend en bewust mee bezig. Ik vind van mezelf, dat ik een optimistisch persoon ben. Ik probeer nummers te brengen die het leven aangenamer maken. Ik vind dat dit de opdracht van ieder muzikant moet zijn. Belangrijk voor mij is vooral de respons van het publiek. Door de jaren heen is dit een belangrijke ‘rode draad’ geworden.

Ik vond op internet een foto van jou met Michael Jerome Browne die samen optraden. Hoe zijn jullie elkaar tegen gekomen?

Ik ben Michael in Canada op een Folk Festival tegen gekomen. Ik denk dat dit ongeveer tien jaren geleden geweest is. Ik was toen onmiddellijk diep onder de indruk van zijn geweldig gevoel en voorliefde voor de tradities in de muziek.  Michael en ik werken ondertussen al jaren regelmatig samen. Ik tourde met Michael o.a. in Australië.

Wat zijn de verdere plannen met Michael?

Michael en ik doen vanavond de tweede set volledig samen. Op mijn nieuwe album zal Michael opnieuw te horen zijn op banjo. Dezelfde geweldige banjo waarop hij ook al speelde op het album “Deeper In The Well” (nvdr “Money In Your Pocket”). De laatste tijd breng ik vooral nummers die een goed gevoel brengen, die aanslaan bij het publiek, die een boodschap brengen. Ik werk momenteel ook aan nummers voor een nieuw album.  

Mr. Bibb, als Afro Amerikaan speel je akoestische blues vaak voor een niet Afro Amerikaans publiek. Geraak je daar ooit gewoon aan?

Dat is inderdaad zo, maar daar ben ik al gewoon aan geraakt. Ik moet wel zeggen dat ik altijd blij ben, als ik meer Afro Amerikanen en Afrikanen in het publiek zie zitten, omdat mijn muziek komt uit een cultuur die we samen delen. Ik probeer hen hiervan te overtuigen, maar op het einde blijft elke ziel een ziel en elk hart een hart. Ik denk hier niet te veel over na, maar toch houdt het me bezig.

Mr. Bibb de laatste tijd ben je opvallend erg productief. Is daar een oorzaak  voor?

Dat klopt. Als ik tour is alles heel intensief en afmattend. Opnemen, componeren, samen werken met fantastische muzikanten… dat alles brengt me tot rust, herbront me en geeft me nieuwe energie. Op die ogenblikken, vind ik terug de liefde voor de muziek. Ik ben voortdurend met nieuwe dingen bezig. Soms probeer ik de nieuwe songs uit in een pilot, voor ik ze daarna verwerk in een nieuw album.

Mr. Bibb, why do you call Mr. Paul Robeson your ‘godfather’?

Paul was bevriend met mijn vader en was een grote inspiratiebron voor hem. Het was mijn vader die aan Paul vroeg om de ‘godfather” te worden van mij en mijn tweelingzus. Ook al was Paul vaak afwezig en/of in ballingschap, zijn foto’s en beeld waren nooit ver weg. Paul Robeson had (en heeft nog) een zeer sterke invloed op vele mensen. Op een optreden in Wales, waren er ook aanhangers van Robeson aanwezig.

Heb je Mr. Bibb, ondanks het heel drukke leven als muzikant ook nog tijd over voor ‘vrije tijd’, ‘quality time’?

Ik ben graag met houtwerk bezig en ik kook graag. Touren we niet, dan ben ik toch nog veel met muziek, maar als ontspanning bezig. Ik vertelde het al dat opnemen voor mij op de eerste plaats tot rust komen en relaxen betekent.

Laatste vraag over de play list. Wat ga je vanavond brengen?

Ja de play list er en wat ik ga brengen ligt in grote lijnen ‘vast’. Ik was onlangs op tour met de Malinees Habib Koité (nvdr: nav het album “Brothers In Bamako”) en dit repertoire gebruik ik de laatste maanden vaak. Vanavond breng ik een andere repertoire omdat ik op een blues festival speel. Ik pas me hieraan aan. Ik heb enkele van mijn favorieten al in mijn gedachten, omdat ik verwacht dat deze het zullen doen op dit festival. Uiteindelijk is de keuze op zich niet belangrijk, de interactie met het publiek is de hoofdzaak. Als ik voel dat het publiek een bepaald nummer wil horen, dan pas ik me aan en dan breng ik dit nummer.

Mr. Bibb we danken U voor dit gesprek en kijken uit naar de show!

Eric Schuurmans

(met dank aan Kathy Van Peteghem)

meer foto's